Vorige week heb ik een vriendin van mij geholpen met het collecteren voor de Nationale MS Stichting. Een prachtig doel, maar de afkorting zorgde nog wel eens voor verwarring. Zo klinkt MS verdacht veel als NS wanneer je dit iets te snel uitspreekt. En natuurlijk zit niemand erop te wachten om de Nederlandse Spoorwegen te financieren.

 

Gedurende het collecteren kwamen we erachter dat dit een ambacht is die makkelijk lijkt, maar wanneer je het zelf eens probeert, dat niet blijkt te zijn. Stel je bijvoorbeeld deze situatie voor: Je belt aan bij huis 1, maar hier wordt niet opengedaan. Je verplaatst je naar de voordeur van huis 2, die er direct naast zit. Hier wordt wel opengedaan, maar op dat zelfde moment doet ook huis 1 alsnog open. Horror! Het kan ook gebeuren dat, zodra je aanbelt, er een gigantische hond aanslaat die alle huishoudens binnen een straal van een kilometer opschrikt.

 

Ook breek je constant in bij mensen hun privacy, puur om geld te vragen. Je merkt regelmatig dat een aantal mensen dat niet goed kunnen handelen. Zo was er een vrouw waarvan ik vermoed dat zij een typische ja-vrouw is. Ze zag eruit als een Natascha. Niet dat er nou strikte eisen zijn waar je aan moet voldoen om een Natascha te zijn, maar ik kreeg een sterke Natascha-vibe van deze vrouw. Nu stel ik mij dus voor dat Natascha altijd maar overal ja op zei. “Ik kan morgen mijn moeder niet ophalen in Schubbekutterveen. Doe jij het even schat?” Zucht.. Ja, oké. “Zeg Natas, ik kom om in het werk. Wil jij deze formulieren even doen?” Nou vooruit dan maar. “Je bent een schat!” Ja, schat of niet, maar Natascha ging daar dus mooi aan onderdoor. Het werd zelfs zo erg dat ze helemaal overwerkt met een burn-out bij de psycholoog kwam te zitten. En die zei tegen haar de magische woorden “Je moet eens leren om nee te zeggen”.

 

En zo gebeurde het dat  er op een dag twee tot in de puntjes verzorgde 20-jarigen op haar voordeurstoepje stonden met een collectebus. Ze deed open en sprak vol trots: “Normaal doe ik altijd overal aan mee, maar nu zeg ik gewoon een keer NEE!”. Met een trots gebaar zwiepte ze de deur dicht, waarna ze in huilen uitbarstte van blijdschap.

 

Het schattigst was toch wel een vrouw die haar geld gaf via het raam, omdat ze haar huissleutel kwijt was en zichzelf had binnengesloten. Ik hoop van harte dat ze over genoeg voedsel beschikte om de winter door te komen.

 

Al met al blijkt collecteren dus geen makkelijke bezigheid te zijn. Je komt in bijzondere situaties terecht en je ontmoet regelmatig aparte mensen. Hierdoor heb ik wel een stuk meer respect gekregen voor mensen die door weer en wind het land intrekken om geld in te zamelen voor hun goede doel. Hulde!