Verschrikt opende Willem zijn ogen. “Waar ben ik in Gods naam?”, dacht hij, terwijl hij om zich heen keek. Hij lag half naast zijn bed, verstrikt in de hermelijnen mantel. Op het bed lag Máxima luidruchtig te snurken. Nadat Willem zichzelf uit de knoop had gehaald, kwam hij tot de conclusie dat hij nog volledig aangekleed was. Zijn overhemd was weliswaar scheef geknoopt en zijn jasje stonk naar bier en sigaretten, maar hij hoefde gelukkig niet op zoek te gaan naar kleding in deze ravage.



“Jemig, wat heb ik een dorst… En wat een verschrikkelijke hoofdpijn”, dacht de versgekroonde koning terwijl hij de slaapkamer uit strompelde. Hij realiseerde zich dat het misschien toch wel wat uit de hand gelopen was bij de afterparty. Halverwege de trap kwam hij Constantijn tegen. De prins lag half tegen de leuning aan met op zijn schoot een volgekotste Beatrixhoed. “Tijn, waar is moeder?”, vroeg Willem. “Die hing in de kroonluchter. De hofhouding is haar er nu uit aan het halen.” “Fijn”, verzuchtte Willem, “Ik had haar ook nooit moeten uitdagen voor dat potje Kingsten.”



In de deuropening naar de keuken lag prinses Laurentien volledig uitgeteld in een plas champagne. Nadat de koning over haar heen gestapt was, trok hij een pak sinaasappelsap uit de koelkast. Hij zuchtte even diep. “Als mijn regeerperiode net zo zwaar is als deze ochtend, kan ik mijn borst maar beter natmaken.”