Haastig stapte ik in de auto. Had ik alles bij me? Handtas, sleutels, koffie voor onderweg, en natuurlijk het allerbelangrijkste: mijn inmiddels heilig verklaarde smartphone. Ik startte de auto en reed van de oprit af, zwaaide nog heel even gauw naar mijn dochter die voor het raam stond, en daar ging ik. Vandaag gelukkig maar een half dagje. In de file lees ik nog gauw even het belangrijkste nieuws via mijn nu.nl app. Als ik een halfuur later mijn kantoor binnenstap, word ik meteen verwelkomd door een hoge stapel papierwerk. Mijn chef snelwandelt voorbij en deelt mede dat die stapel voor 13:00 weggewerkt moet zijn. Hij mompelt ook nog iets tijd-is-geld-achtigs, maar inmiddels was hij al weer te ver doorgelopen om dat te verstaan.

 

Ik ga zitten en haal even adem voordat ik begin aan waar wij vrouwen zo ongelooflijk goed in zijn: multitasken als een bezetene. Lezen, typen, bellen stempelen, mailen, af en toe koffie halen, stiekem facebook checken, die veel te knappe collega zwoele blikken toewerpen, rusteloos, doch onopvallend, heen en weer schuiven op mijn bureaustoel omdat die goedkope string alwéér niet lekker zit, formulieren invullen, kopiëren, in gedachten mijn baas “per ongelijk” in een heel diep ravijn duwen, en dat ALLEMAAL tegelijk!!!

 

Als het dan eindelijk 13:00 is en die stapel papieren netjes is afgewerkt, trek ik gauw mijn jas weer aan en stap in de auto naar huis. Daar vis ik mijn geliefde smartphone weer uit mijn broekzak en begint het multitasken weer van voren af aan. Tot mijn schrik zie ik dat ik zo’n tweehonderd ongelezen whatsapp-berichtjes heb. Al die groepsgesprekken ook. Een groep met mijn zussen, collega’s, de tennisclub, de vrienden van mijn man (omdat we samen een cadeau gaan kopen voor zijn verjaardag), vriendinnen van mijn oude school, moeders van het schoolplein van mijn dochtertje. Het is allemaal wat, maar god wat vind ik het stiekem toch eigenlijk heel leuk. Intussen scroll ik door mijn newsfeed op facebook. Wat heeft Justin Bieber nu weer uitgespookt? Hoeren en straatraces? Belachelijk! Daar moet over getwitterd worden. Oeh, een vriendin van mij heeft een foto getwitterd van haar nieuwe laarzen. Wat zijn ze lelijk! Maar dat kan ik natuurlijk niet zeggen. Dus ik whatsapp haar maar dat ik ze mooi vind. Nog even een snapchat maken van mijn kopje koffie, alvorens ik er nog een foto van maak die op instagram gaat. Lichtgrijze filter eroverheen en een bijschrift bestaande uit wat willekeurige hashtags. Ik heb hem nog niet geplaatst of het regent alweer likes, terwijl ik tussendoor nog even een mailtje van mijn baas beantwoord.

 

Ik open de Zalando webshop en zoek nog even snel een truitje voor mijn dochter. Maar wacht eens… Hoe laat is het eigenlijk?! Half vier?! Shit! Ik zou mijn dochter een halfuur geleden van school ophalen. Zodra ik opveer uit mijn stoel, gaat de telefoon. Het is haar juf. Terwijl ze mij inlicht over het feit dat mijn dochter al een kwartier huilend in de klas zit terwijl ze vergeefs op mij wacht, vlieg ik naar de auto en race naar school. Die stomme telefoon ook! Soms vervloek ik dat ding! Maar ik kan ook absoluut niet zonder… Op school valt mijn dochter me huilend in de armen. Haar juf kijkt even hoofdschuddend toe en loopt dan het lokaal weer in. Ze zal wel denken… “Wat een slechte moeder. Wie laat haar kind nou zo lang op haar wachten?”

 

Thuis zet ik de tv aan voor mijn dochter en schenk haar een glas ranja in. Gauw check ik of er nog berichten zijn. En voor ik het weet switch ik wederom heen en weer tussen facebook, whatsapp, twitter en instagram. Net als ik een status van een collega lees, krijg ik een berichtje van mijn man. “Schatje, ik kom eraan. Wat eten we?” Shit! Eten! Heb ik wel boodschappen gedaan? Glad vergeten! Ik trek wat keukenkastjes open en vind wat kant-en-klare magnetronmaaltijden. Tja, gezond is anders, maar het moet maar… Ik heb nu geen tijd meer om boodschappen te doen en te koken. Terwijl het eten in de magnetron staat, heb ik mooi nog even de tijd om alsnog dat Zalandotruitje te bestellen. “Mama, wanneer gaan we eten?” klinkt er vanuit de woonkamer. Zometeen schat! Roep ik terwijl ik intussen de tafel dek. Als mijn man even later binnenkomt, zie ik hem kijken naar de opgewarmde maaltijd op tafel. “Eten we nu alweer die kant-en-klaar-meuk?” zegt hij met een teleurgestelde blik in zijn ogen. Ik zeg dat ik de tijd was vergeten en geef hem een kus.

 

Wanneer we net zijn begonnen met eten, voel ik mijn telefoon trillen. In een flits haal ik hem tevoorschijn en zie dat ik een berichtje heb van een vriendin. Ik begin druk te appen. “Kun je dat ding nu alsjeblieft eens twee seconden wegleggen?!” Sist mijn man geïrriteerd. Maar ik heb Marlies al heel lang niet gesproken! “Mens, dan zoek je haar toch een keer op!” Wanneer dan? Daar heb ik toch geen tijd voor? En ik appte stug door. Mijn man schudde zijn hoofd en vroeg aan onze dochter hoe het op school was. De gesproken woorden zoefden langs me heen. Ik merkte alleen maar wat er op mijn telefoon gebeurde.

 

Die avond in bed gebeurde er iets vreselijks! Terwijl ik net een hilarisch filmpje van een jonglerende kat aan het delen was, bevroor het scherm van mijn telefoon. NEEE! Stom ding! Ik tikte op het scherm, maar er gebeurde niks. Ook de knopjes reageerden niet meer. Ik raakte in paniek. Wat nu? Dit kan toch niet! Okee, denk, denk ,denk. Wat kan ik doen? De batterij! Als ik die eruit haal en er weer in doe, dan werkt ie vast weer! Hup! Achterkantje eraf, batterij eruit en er weer in, en op hoop van zegen drukte ik op de aan-knop. Mijn handen zweetten en een raar spiertje naast mijn oog ging tekeer als een xtc-junk op een housefeest in de jaren ’90. Het scherm bleef zwart. Kapot. Een golf van misselijkheid gierde door mijn lijf. Mijn man kwam vanuit de badkamer onze kamer binnengelopen en trof mij huilend aan. Mijn telefoon is kapot. Snikte ik. “En dat is reden voor jou om als een klein kind te gaan zitten janken?! Mens! Je bent verslaafd aan dat ding! Het enige wat je doet is facebooken, whatsappen en twitteren! Sociale media? Asociale media zul je bedoelen! Het enige moment dat je dat ding weglegt is wanneer je op je werk bent en de baas in de buurt is! Intussen heb je al een week niet meer gekookt, vergeet je je bloedeigen dochter op te halen en doe je niks nuttigs meer! En wanneer heb je voor het laatst een gesprek van langer dan tien seconden met ons kind gehad?! Wanneer heb je voor het laatst gevraagd hoe mijn dag was?! Kick jij maar eens lekker af van dat ding!”

 

Ik was versteend. Ik kon werkelijk niks meer uitbrengen. Die hele nacht heb ik wakker gelegen. De woorden van mijn man galmden na als donderslagen tijdens de zware storm die woedde in mijn hoofd. Hij had gelijk. Mijn smartphone heeft mijn leven overgenomen en mij alles doen verwaarlozen; de relatie met mijn man en dochter, contact met mijn ouders. Het huis is een puinzooi, de schimmel in de badkamer komt nog net niet naar je toe gekropen en de koelkast is vaker leeg dan vol. Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoeld. Mijn dochter, dat arme kind! Zij verdient een moeder die zich voor haar interesseert, die met haar speelt en die gezond eten voor haar kookt. En wanneer heb ik voor het laatst echt contact gehad met mijn vriendinnen? Ik was altijd zo’n gezelligheidsdier. Maar nu ben ik niks meer dan een zombie die leeft op likes en retweets. Mijn constante drang om bereikbaar te zijn heeft ervoor gezorgd dat ik voor iedereen juist onbereikbaar was geworden. Dit kan zo niet langer.

 

De volgende dag heb ik mijn telefoon ceremonieel op mijn oprit gesmeten. Keihard! Toen ik het gebarsten hoopje ellende in de kliko gooide, was het alsof alles in mijn hoofd opklaarde. Ik wist wat me te doen stond! Ik word de beste fokking supermoeder ever!

 

Het overlijden van mijn telefoon was een geschenk uit de hemel. Ik had rust! Ik was vrij!