Het is al een paar dagen flink aanpoten geweest wanneer de drukte het eindelijk toelaat dat mijn collegaatje, Merel, en ik een avondje vrij kunnen zijn. Deze kans om zowel de crêperie als het dorp even te kunnen verlaten lieten we uiteraard niet schieten. Het duurde dan ook niet lang voordat we in de auto zaten op weg naar een leuk restaurantje genaamd La Tude. Omdat het hier vrij gebruikelijk is om een halfuur te moeten rijden om überhaupt ergens te komen, was ook dit restaurantje niet bepaald om de hoek. Maar in de wetenschap dat we eindelijk weer eens iets anders gingen eten dan crêpes en galetten, was die afstand het laatste om een probleem van te maken.

 

Aangekomen in het restaurant deden we ons als volleerde Bourgondiërs te goed aan gazpacho, gegrilde groentesalade, dikke stukken vlees en overheerlijke desserts, waarna we de maaltijd, zoals het een echte Fransman betaamd, besloten met een petit café. Als ik mij ooit een heuse God in Frankrijk heb gevoeld, dan was dat wel die bewuste avond.

 

We rekenden af en besloten om een kijkje te nemen bij een feest dat werd gehouden in het nabijgelegen dorpje Vissec. Merel verzekerde mij ervan dat het absoluut de moeite waard zou zijn als je wilde meemaken hoe échte Fransen een feestje bouwen. Volgens haar wist je, zeker wanneer je er voor het eerst kwam, niet wat je zag. Nou, daar was geen woord van gelogen.

 

Het feest speelde zich af op het dorpsplein; Een uiterst pittoresk en intens Frans pleintje. Lampjes in de bomen, gekleurde vlaggetjes aan koorden, een geïmproviseerde bar en een klein podiumpje met een dj. Dat alles omringd door oude, bruingrijze gebouwen met leuke balkonnetjes en luiken voor de ramen. Het plein was gevuld met Fransen in alle soorten en maten. Jongeren die in groepjes uitbundig stonden te lachen en te drinken, ouders die een dansje deden met hun kinderen, bejaarde stelletjes die met elkaar stonden te quicksteppen alsof het 1940 was en hun benen ruim veertig jaar jonger waren. Jong en oud beleefde er de avond van hun leven in een perfecte harmonie. Het was feest in de puurste zin van het woord. De optelsom van muziek (van chansons en oude hits tot hedendaagse popmuziek), lichtjes, eten en drinken kwam tot de uitkomst: plezier!

 

Je keek er je ogen uit. De gastheer alleen was al een opvallende verschijning; een veel te dikke man met een knalroze afropruik op die af en toe wat onverstaanbaars in een microfoon riep. Naast ons stond een mevrouw in een tijgeprintbroekpak die volledig uit haar panty ging op Elvis. Op een bankje zat een meneer die, zo te zien aan zijn spijkerbroek, -overhemd en –jack, nogal een voorliefde had voor spijkerstof. Het allerschattigst was een man die ogenschijnlijk niet veel om zijn uiterlijk gaf, maar toch zijn best had gedaan om goed voor de dag te komen. Hij droeg een overhemd waarbij je ieder moment een telefoontje zou verwachten van de jaren ’80 met de vraag of ze hem terug mochten. Daaroverheen een leren giletje met een broche van een groene steen. Het kostuum was afgemaakt met een typisch Frans boeren-opa-petje. Hand in hand met zijn vrouwtje stond hij heerlijk te genieten van de feestelijkheden om zich heen. Zulk simpel geluk, je zou er emotioneel van worden.