Afgelopen weekend werd bekend dat voetballer Robbie Rogers weer terugkeerde in de voetballerij nadat hij in februari had besloten om zijn voetbalschoenen aan de wilgen te hangen. Dat klinkt niet heel erg bijzonder; voetballers zijn wel vaker wispelturig, zeker wanneer er met bankbiljetten wordt gewapperd, maar dit verhaal heeft toch iets bijzonders.



Rogers besloot namelijk in februari om er openlijk voor uit te komen dat voetballen niet de enige ballen zijn waar hij graag mee speelt. Hij gaf toe homoseksueel te zijn. Tegelijkertijd kondigde hij zijn ontslag aan. De reden hiervoor: Volgens Rogers gaan voetbal en homoseksualiteit niet samen.



Gelukkig is Rogers na een maand lang surfen bij zijn familie in Californië eens goed gaan nadenken. Hij besloot dat het maar eens afgelopen moest zijn met het taboe rond homoseksualiteit op het veld. Hij plukte zijn voetbalschoenen weer van de wilgen en tekende een contract bij Los Angeles Galaxy (Denkend aan een bepaalde band hier in Nederland, begin ik me toch af te vragen wat homo’s met de naam Los Angeles hebben).



Met zijn terugkeer is Rogers de eerste actieve openlijk homoseksuele voetballer ooit. Dat is gedurfd, aangezien homo’s niet bepaald populair zijn in de voetbalcultuur. “Homo” is een geliefd scheldwoord onder de supporters en ook veel voetballers staan niet bepaald positief tegenover homoseksualiteit. Want, zo vinden velen, je moet er toch niet aan denken dat je staat te douchen terwijl er zo’n vieze kontbonker naar je mushroom staat te staren.



Ik vraag me toch af waar die negativiteit jegens voetballende homo’s vandaan komt. Als ik naar Rogers’ spel kijk, kan ik alleen maar concluderen dat hij een prima voetballer is. Ook weet ik zeker dat er honderden homoseksuele voetballers in amateurclubs spelen. Die kunnen ongetwijfeld ook prima een balletje trappen. Misschien komt het omdat homo’s vaak geassocieerd worden met sierlijke sporten als kunstschaatsen, paardrijden en turnen (nou bevestig ik als turnende homo dat stereotype, maar toch), en wordt voetbal gezien als een explosie van testosteron en mannelijkheid die voor menig nicht too much to handle is. Of misschien zijn de heterovoetballers bang om, zeker onder de douche, aantrekkelijk gevonden te worden door mensen van hetzelfde geslacht.

​

Ik kan alle voetballers gerust stellen. Wij homo’s vinden niet álle jongens aantrekkelijk. Net zoals jullie ook niet ook niet álle meisjes aantrekkelijk vinden. En ja, ook homo’s kunnen goed voetballen. Net zoals er ook hetero’s zijn die goed kunnen kunstschaatsen. Ik hoop heel erg dat Rogers een voorbeeldfunctie gaat krijgen voor de homo-emancipatie in de sportwereld. Hij laat in ieder geval zien dat homo’s prima kunnen voetballen en dat een getalenteerde nicht absoluut niet misstaat op het veld. Met een beetje geluk triggert zijn comeback meer “closeted” voetballers om uit te komen voor hun geaardheid en op die manier homoseksualiteit op het veld bespreekbaar en geaccepteerd te maken.