Klantenservices, u weet wel, zo’n telefoonlijn waar je na vijf verschillende keuzemenu’s drie kwartier in de wacht wordt gezet terwijl bijzonder foute, sauna-achtige muziek om de tien seconden wordt afgewisseld met “Al onze medewerkers zijn momenteel in gesprek”. Uiteraard wordt deze tekst uitgesproken door een elektronische interpretatie van een ‘zwoele stem’. Ondertussen loop je jezelf op te vreten bij de gedachte dat elke seconde geld kost en beginnen zich scènes in je hoofd af te spelen over tele-vrouwtjes die rustig hun nagels zitten te vijlen terwijl de telefoon rinkelt. Daarnaast probeer je je hopeloos te herinneren wat je vraag ook alweer was.



Zo ging het althans afgelopen maandag bij mij. Nadat ik een doos op zolder had ontdekt met daarin de oude elpees van pa, heb ik in blinde haast online een platenspeler besteld. Na twee weken van absolute stilte en hopeloos wachten, begon ik toch onzeker te worden. Ik pakte de telefoon en kreeg de quasizwoele robomiep aan de lijn. Na een kwartier bedwelmd te worden door ‘rustgevende’ muziek, werd ik opgeschrikt door een stem die ‘out of the blue’ de muziek bruut doorbrak. “Goedemiddag, klantenservice, wat kan ik voor u doen?” Met stomheid geslagen begon ik mijzelf, als gevolg van onvoldoende mentale voorbereiding op zowaar een menselijke stem, in paniek te bedenken hoe ik ook alweer heette en waarom ik belde. “Euh.. euh.. Goedemorgen, euh.. middag bedoel ik. U spreekt met Niels Willemsen, ik heb twee weken geleden een platenspeler bij u besteld, maar ik heb er nooit meer wat van gehoord.”



Terwijl de adrenaline van het moment en de hartkloppingen langzaam daalden, vroeg de beste man mij: “En wat is dan uw vraag precies?” Dit had ik na de duidelijke, spontane formulering van mijn probleemstelling echter niet verwacht. “Nou ik vroeg me af wanneer de speler bezorgd wordt. Ik heb immers al wel betaald.” Hierop vroeg de man naar mijn ordernummer. Ik begon direct met het oplezen van het nummer. Blijkbaar was dit niet de bedoeling, aangezien ik halverwege werd onderbroken door een bijzonder geïrriteerd “Ja, wacht effe!” Ik hield abrupt mijn mond. Gebeurde dit nou echt? Nadat ik toch toestemming kreeg om mijn nummer door te geven, kreeg ik de boodschap dat het product niet meer op voorraad was en dat ik nog maar een week geduld moest hebben. Vriendelijkheid en begrip voor mijn zorgen bleven ver te zoeken.

Nadat ik de hoorn had neergelegd, moest ik even acclimatiseren. Ik vraag me op zo’n moment af of die man zo chagrijnig was omdat hij specifiek iets tegen mij had. Ik denk dat dat voorkomt uit het waanidee dat iedereen altijd aardig en vriendelijk tegen mij moet zijn. Wie weet had die man wel een hele zware dag achter de rug. Waarschijnlijk werd hij er gek van dat al zijn collega’s dusdanig verzeild waren geraakt in een nagelvijl-orgie dat hij de enige was die nog daadwerkelijk aan telefoneren toekwam. Die frustratie kan hij natuurlijk aan niemand kwijt, aangezien de enige collega’s die geen nagels hebben de voorgeprogrammeerde, vrouwelijke robotstemmen zijn.

​

Uit pure sympathie voor deze man heb ik dus maar besloten om zijn advies op te volgen en geduldig een weekje te wachten.