Het vogelhuisje

Stapje voor stapje begint de lente langzaam maar zeker toch door te dringen. Het is helaas nog niet zo dat we kunnen spreken van een explosie van groen, bloeiende planten en dieren die de theorie van de bloemetjes en de bijtjes tot uitvoering brengen, maar dat zal ook niet al te lang meer duren, hoop ik.

 

Het vogelhuisje in onze tuin is inmiddels alweer bewoond door een schattig stelletje koolmeesjes. Tijdens het eten kunnen we nu mooi toekijken hoe die beestjes druk in de weer zijn met het inrichten van hun nieuwe stulpje. Vroeger dacht ik altijd dat zo’n vogelhuisje helemaal ingericht was met aandoenlijke meubeltjes op vogelformaat. Dat had ik namelijk in de Donald Duck gezien. Ik zag al helemaal voor me hoe vader koolmees met een ieniemienie fabeltjeskrant op een stoel zat en thee dronk uit een vingerhoedje. Moeder koolmees zat intussen te borduren terwijl de kinderen sliepen in een stapelbed van luciferdoosjes.



Het was ook een hele schok voor mij toen twee jaar geleden bleek dat dit niet waar was. Vogelhuisjes zijn helemaal niet schattig ingericht. Er zijn geen pittoreske meubeltjes. Er is niet eens een kachel! Vogelhuisjes zijn gewoon kale hokjes met een dikke vloerbedekking van takjes, haar, stof en prut.



Ik kwam hierachter toen papa twee jaar geleden het vogelhuisje in het najaar had opengemaakt om te legen. In plaats van een complete inboedel in Lodewijk XIV-stijl kwam er een plat, vierkant nestje uit. Ergens zag het er nog wel knus uit, totdat ik iets zag bewegen aan de onderkant van het nestje. Ik draaide het nestje om en werd aangestaard door honderden maden en worpjes! Van schrik liet ik het nestje vallen. Gadverdamme!!!



Wat hebben babyvogels een kutleven! Ze zitten hun hele jeugd in een vies hok op een nest wat voor het grootste deel bestaat uit hun eigen schijt en de maden die daar op afkomen. Hun ouders zijn werkloos en hebben waarschijnlijk hoge schulden bij de beestenbank. Vader koolmees komt af en toe met een worm thuis terwijl moeder koolmees ’s avonds tippelt om haar alcoholverslaving te kunnen bekostigen. Ik vind het dan ook niet zo gek Dat de kinderen het maar een maand trekken in dat huisje. Na die maand zijn ze zo suïcidaal geworden dat ze één voor één uit het huisje springen.

​

En als je denkt dat de ouders het erg vinden, dan heb je het mis! Die gaan gewoon lekker op vakantie naar het zuiden en stichten het jaar erop net zo hard weer een nieuw gezinnetje. Dan vond ik het beeld wat in de Donald Duck geschetst werd toch een stuk lieflijker